استاندارد جهانی تربیت کودک

تربیت کودک با ایجاد حس اعتماد

ایجاد حس اعتماد در تربیت کودک ضروری است. اعتماد باعث راحتی کودک با ما می‎شود. امکان صحبت کردن به کودک یا نوجوان این ویژگی را می‎دهد تا کمتر احساس تنهایی کند و همچنین گوش شنوایی برای صحبت‎هایش داشته باشد. این کار باعث می‎شود او به ما اطمینان کند و از راهنمایی و مشاوره ما استفاده کند. احساس همراهی و همدلی کودک یا نوجوان با ما، برای او احساس امنیت ایجاد کرده و به وی انگیزه می‎دهد.

اکثر والدین سعی بر اصلاح احساسات کودک یا نوجوان خود دارند غافل از اینکه باعث سرکوب وی می‎شود. به عنوان مثال، اغلب پاسخ ما به کودکی که به نگرانی اشاره دارد “نگران نباش” است. که این برخلاف اینکه ما می‎خواهیم به او احساس آرامش دهیم، به او دستور انکار و سرکوب احساس خود را می‎دهد. پاسخ صحیح به نگرانی او این است که “این نگرانی درست است، من هم در سن تو قبلا آن را تجربه کرده‏‎ام. نگذار این جلوی تو را بگیرد، به دنبال چیزی که می‎خواهی برو عزیزم”.

در تربیت صحیح، والدین به فرزندان و احساس آن ها اعتماد دارند و آن‎ها را می‎پذیرند. علاوه بر این کودک به احساسش اعتماد می‎کند و می‎آموزد که چطور احساس شرمندگی کمتری درباره بروز واکنش های احساسی اش داشته باشد، و این او را تشویق می‎کند.

صحبت کردن موثرتر از تنبیه در تربیت کودک

همانطور که در مقاله درمان پرخاشگری کودکان توضیح دادیم؛ گاهی اوقات عصبانیت (خشم)، احساس و رفتار زشتی است که توسط کودک به معرض نمایش درمی‎آید‎. غالبا والدین با دیدن چهره برافروخته و شنیدن سروصدا بلند و تن صدای غیرمعمولی کودک، تمایل دارند او را تنبیه کنند یا به اتاقش بفرستند تا آرام شود، اما این گفت‎وگو و حرف زدن با کودک است که او را از عصبانیت خود شرمنده کرده و باعث می‎شود خشم او فروکش ‎کند.

سرکوب عصبانیت او می‎تواند نتایجی مانند ” ترک کردن، بروز فضای متشنج، حمله (برخورد فیزیکی) و آشفتگی” را به همراه داشته باشد. به همین خاطر صحبت کردن با فرزند برای همدردی، بسیار بهتر از سایر روش هاست. به صورت پیش فرض می‎توان از او پرسید: “تو عصبانی هستی! ، نمی‎دانم چرا اما می‎خواهم بدانم ، چه اتفاقی افتاده؟ “

ایجاد حس خودباوری لازمه رشد کودک

غالبا وقتی کودک می‎بینند که احساساتش توسط والدین به رسمیت شناخته شده، حس می‎کند درک شده و حالات خود را به سرعت تشخیص می‎دهد. توانایی کودک برای چگونگی شناخت احساسش، پیش نیاز تبدیل احساسش به جای اقدامات نامناسب او است. همچنین شواهدی وجود دارد که کودک از خود خشنود شده و احساس خوبی خواهد داشت.

یکی دیگر از شرایط دشوار برای والدین زمانی است که درباره طرز دید فرزندشان و اظهاراتی مانند: “من زشت هستم” یا “من چاق هستم” یا “از نگاهی که به من می‎کنی متنفرم” احساس خجالت می‎کند. درست است که شنیدن این نظرات روح والدین را ضخمی می‎کند اما می‎تواند پاسخ های منعطفی مانند: “نه! تو خوشگلی، اینو نگو ” را داشته باشند. در هر حال این ها اعلام کردنی هستند نه همدردی. آن ها درک کودک را انکار می کنند، و در اینجا این همدردی کودک را وادار به احساس تنهایی و شرمندگی می‎کند.

همدردی و همراهی با کودک

ایده بهتر این است که با ملایمت همدردی کنید: ” این صدمه شبیه آن چیزی نیست که تو میبینی، من درک می‎کنم، من هم گاهی اوقات همینطور احساس می‎کنم” یا ” این صدمه (ضخم) اون چیزی نیست که تو تو آینه می‎بینی، من اینو میفهمم عزیزم، من هم وقتی در سن تو بودم از همین روش استفاده کردم “. بعد از همدردی، از زیبایی درونی و بیرونی کودک اطمینان حاصل کنید و به اعتبار شخصیت وی اهمیت دهید.

لزوم رشد صحیح کودک برای تضمین آینده‎اش

معمولا بعد از انجام همدلی با تشویق، جهت دهی دوباره، اطمینان دوباره و حل مشکل کودک ضروری است. خودداری از همدردی گیج کننده (که کمکی نمی‎کند) به همراه همدلی هم نکته مهمی است. همدردی (دلسوزی) یا احساس تاسف برای کودک، والدین را اغوا می‎کند تا مشکل وی را حل کنند. این مسئله ممکن است طرز تفکر قربانی بودن را در کودک پرورش دهد.

از طرفی، یک دل بودن هرگز نیاز به تغییر قوانین و کاهش انتظارات نداشته و این مانع تلاش والدین برای حل مشکل فرزندشان، برای آن هاست. همدلی (یک دلی و دوست بودن) این قدرت را به کودکان می‎دهد که تا برای حل مشکل خودشان، اعتماد به نفس و احساس امنیت کافی داشته باشند.

مقاله ای از دکتر ارین لئونارد (Erin Leonard Ph.D) متخصص اطفال

در این مقاله قصد داشتیم تا شما را با تربیت کودک و تاثیرات آن در زندگی آشنا کنیم. اگر علاقمند هستید تا در زمینه سلامت و بهداشت و روانشناسی اطلاعات بیشتری کسب کنید سایت بدانید را دنبال کنید.